De meeste van ons hebben niet geleerd om jezelf te zien als de perfecte mens die je bent. Én de meesten hebben ook nooit geleerd om echt te voelen. Op het moment dat je in een bepaalde situatie getriggerd wordt en daarbij een gevoel naar boven komt, die je in het verleden niet goed kon doorvoelen (zoals pijn, verdriet, angst, boosheid, frustratie, onmacht, hopeloosheid, eenzaamheid) schieten we onbewust in een “overleefstand”. Vaak zo subtiel dat je het niet eens door hebt. Dit overlevingsmechanisme heeft jou in het verleden beschermd. Je kon het gevoel niet dragen of handelen, omdat je nog niet geleerd had hoe je hier mee om kon gaan. Het heeft je dus op een bepaald moment gediend en daar mag je dankbaar voor zijn. Op dit moment is het soms alleen niet meer helpend of kan het je weerhouden te leven vanuit je ware potentie.
Voorbeelden van overlevingsmechanismen zijn:
- Geïrriteerd of kortaf reageren
- Emoties opkroppen (en soms na te lang opkroppen een emotionele uitbarsting krijgen)
- Voor anderen zorgen (maken), soms zonder dat ze het zelf vragen
- Je sterker voordoen dan je bent (terwijl je je van binnen verdrietig of kwetsbaar voelt)
- Jezelf afwijzen en niet goed genoeg vinden
- Geen nee durven zeggen
- Situaties vermijden uit angst het niet goed te doen
- In je hoofd leven/ piekeren
- Gevoelens bagatelliseren of weg praten/lachen
- Gevoelens onderdrukken door afleiding te zoeken in eten, telefoon, tv, boeken, netflix, social media, werk, sporten, roken, alcohol of drugs
- Altijd druk zijn en geen tijd of ruimte hebben om te voelen
- Je energie op de buitenwereld richten
Onze kinderen hebben een groot geschenk voor ons, ze kunnen namelijk vaak veel beter voelen dan dat wij kunnen. Als je dit geschenk kunt zien en hier voor open staat, geef je jezelf een dubbel geschenk:
1. Je leert zelf beter te voelen en bewust te zijn van je gevoel (en daarbij horende overlevingsmechanismen).
2. Je leert je kind te vertrouwen op zijn eigen gevoel en intuïtie.
De (soms heftige) gevoelens van je kind, kunnen echter ook een trigger voor jou zijn, die je onbewust herinnert aan je eigen gevoelens die je als kind niet kon handelen.
In de buitenwereld zijn zo veel stemmen, zeker in crisistijden wordt dat heel duidelijk. Zoveel meningen, zoveel oordelen, je weet niet meer wat je moet geloven en waar je op kunt vertrouwen. Eigenlijk is het antwoord heel simpel, je hoeft alleen maar te vertrouwen op je eigen gevoel en intuïtie. Onze kinderen hebben een hele sterke intuïtie en laten hun emoties meer gaan. Helaas zie je dat in de eerste 7 jaar van hun leven er vaak al ongemerkt situaties ontstaan die er voor zorgen dat ze niet alles meer laten zijn zoals het is en ze zich gaan aanpassen of onderdrukken.
Hoe vaak zeggen wij tegen onze kinderen als ze zeggen dat ze bang, verdrietig of boos zijn, dat valt toch wel mee? Dat is helemaal niet eng of dat is toch juist leuk? Goed bedoeld natuurlijk, want je wilt je kind graag gelukkig zien, maar ongemerkt leer je dat zijn gevoel niet klopt of er niet mag zijn. Ga maar eens bij jezelf na hoe dat bij jou thuis is. Op het moment dat je kind huilt of boos is, is bij de meesten (onbewust) de eerste reactie, dit moet stoppen of dit gevoel moet weg. Als baby’s huilen gaan we automatisch stil maar zeggen of proberen we ze te sussen.
Als je op het moment dat een emotie zich aandient kan zeggen: het mag er zijn, laat het maar toe, het is niet goed of fout, het mag er zijn. Dan leren kinderen aanwezig te zijn met alles wat ze voelen. In het leven zullen er altijd leuke en minder leuke situaties zijn. Je helpt jouw kind het meeste als ze leren zich over te geven aan alles wat er is en hier oké mee kunnen zijn. Hoe meer je een gevoel weg probeert te krijgen of te onderdrukken, hoe meer strijd en lijden je ervaart en dat is wat we juist niet voor onze kinderen willen toch!
Op het moment dat je hier bewust mee om gaat en hiermee gaat oefenen, kun je het een nieuwe gewoonte laten worden. Dit zal niet vanzelf gaan, want we hebben het zelf vaak onbewust, ons hele leven al op een andere manier gedaan. Dat is ook helemaal niet erg en wees daar vooral niet te streng in voor jezelf. Stap 1 is bewustwording en stap 2 de intentie om dit te gaan beoefenen/veranderen, de rest gaat vanzelf. Een hulpmiddel hierbij is het maken van huisregels die te maken hebben met gevoel. Bijvoorbeeld: 1. Je bent perfect zoals je bent. 2. Alles mag er zijn, je mag alles voelen. 3. We geven ruimte aan onze emoties.
Én het allerleukste is, op het moment dat je dit gaat toepassen en het schiet er weer een keer in dat je een gevoel goed probeert te praten: dan zal je kind je gaan corrigeren en zeggen, ik mag ook gewoon boos/ verdrietig/ of bang zijn. Hoe mooi is dat!